اصل بر این است که هر مذهبی و هر دینی و هر فرهنگی مخالفانی داشته باشد که برای از بین بردن آن به هر تلاشی و کوششی صبر کرده و سختی های این مخالفت را تحمل کرده اند. مسئله دین هم از این امر مستثنی نیست و از روز آغازین، هر کدام از مذهب ها مخالفانی داشته اند که در هر دوره ای به روش و سبک آن دوره به مخالفت با دین پرداخته اند. روزگاری بود که انبیا توسط کسانی که مخالف دین بودند مورد آزار و اذیت قرار می گرفتند و از طرف آن‌ها مورد اهانت واقع می شدند. در آن دوران مخالفت‌ها معمولاً آشکار و مشخص بود ولی در دوران بعد از رنسانس مسیر این مخالفت‌ها تغییر یافت و مخالفت به صورت علمی و فلسفی آغاز گردید. مخالفان سعی می کردند با چهره دانش و فلسفه مذهب را سرکوب کنند و شاید برخی از آن‌ها انصاف را در مورد انبیا رعایت کرده و آن‌ها را نابغه معرفی کرده باشند ولی هیچ‌کدام مسئله وحی و وجود خدا را قبول نداشتند از طرفی سعی داشتند تا مردم را از دین دور کنند به همین خاطر زیان ها و عوارضی برای دین مطرح کردند و معتقد بودند دین تریاک اجتماع است که مردم را به سوی خرافه فرا می خواند.

آن‌ها می گفتند در صورتی نیاز به دین احساس می شود که عقل آدمی ضعیف باشد و حال که عقل بشر در دنیای خود تدبیر کند پس نیازی به دین نداریم و نیز دین را مانع لذت طلبی و آزادی انسان می دانند و توجیه هایی برای ترک مذهب مطرح کرده اند از جمله اینکه جوامع به دور از دین به سعادت رسیده اند و در آن جوامع دزدی و خیانتی وجود ندارد و نیز جرم را امری عادی می دانند که نیاز به کیفر ندارد.

البته معلوم است که آن‌ها راه گزاف رفته و ادعاهای دروغین کرده اند، چون ادعای اینکه در جوامع بی دین دزدی وجود ندارد ادعایی کذب است و از کجا معلوم است که پیشرفت بعضی از جوامع به خاطر دوری از مذهب باشد و نیز اکثر علوم به این امر اذعان دارند که عقل به تنهایی توانایی تدبیر امور را ندارد و البته که دین حامی انسان و تنظیم کننده برنامه سعادت اوست. 

منبع: دین پژهان

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: