بنا بر روایاتی که از ائمه اطهار (علیه السلام) وارد شده ، لازم است که هر صبح و شام متوقع واقع شدن ظهور آن امام همام و چشم به راه آمدن او باشیم.
متاسفانه در این زمینه تاکنون مردم نوعا ً از تمام وظایفی که در دوران غیبت به عهده دارند بی اطلاعند و کتاب های ارزنده ایی که در این باب نوشته شده مشتمل بر بعضی از وظیفه های زمان تاریک غیبت می باشد. و چنانچه مردم از اولین روزهای سیاه غیبت با حال تباه خود آشنا می شدند ، عصر غیبت اینگونه طولانی نمی شد.
به هر حال همه مردم بالاخص کسانی که دارای وظیفه بیان اینگونه مسائل بوده اند و از گفتن آن غفلت یا تغافل ورزیده اند ، باید از عمل خود سخت غمگین و شرمسار باشند.
آیا سزاوار است امیر عالم هستی که عالِم به همه نیازمندی ها در این منظومه و در همه منظومه ها و کهکشان هاست در میان ما باشند و ما از آن حضرت غافل باشیم ؟
آیا سزاوار است قوای مغزی ملیاردها انسان بر اثر پنهان بودن نور خدا همچنان در پرده ظلمت قرار داشته باشد ؟ آیا سزاوار است ملیارد ها انسان هر یک جام جهان نمایی به نام قلب با خود همراه داشته باشند و از عظمت آن بی خبر باشند ؟
آیا در چه زمانی قلب ها به حیات اصلی خویش بازمی گردند و با زندگی عالی انسانی به معنای واقعی آشنا می شوند ؟
آیا در چه دورانی انسان ها به عظمت قلب خویش و آن آئینه ایی که با آن می توانند جهانی را مشاهده کنند آگاه می شوند ؟
آیا در کدامین زمان تحرکی در عقل و خرد و اندیشه انسان ها پدید می آید و جامعه بشریّت با گسترش دانش به مقامات عالی و والای علمی راه پیدا می کند ؟
آیا در کدامین روزگار انسان ها بر اثر آشنا شدن با نور خدا ، تیرگی ها و تاریکی ها و زورگویی ها و تزویر ها را کنار نهاده و به حکومت عادلانه الهی که جهانی خواهد بود می رسند ؟ آیا در چه زمانی ... و آیا چه زمانی ...
آیا این ها همه ، جز در حکومت حضرت بقیة الله اروحناه فداه میسّر است ؟ پس چرا شُکوه آن زمان را احساس نمی کنیم ؟ و چرا از تیرگی این زمان شِکوه نمی نماییم ؟ چرا از وضع جهان در آینده آگاهی نداریم ؟
و چرا به وظیفه های دوران غیبت عمل نمی نماییم ؟!
نظرات شما عزیزان:
